منع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَنْع (به فتح میم و سکون نون) از
واژگان نهج البلاغه به معنای باز داشتن، ضدّ عطا كردن است. از مشتقات این کلمه در
نهج البلاغه،
اِمْتَناع (به کسر همزه و سکون میم) به معنای خوددارى است. مواردی از این کلمه در نهج البلاغه آمده است.
مَنْع به معنای باز داشتن، ضدّ عطا كردن است.
اِمْتَناع به معنای خوددارى است.
امام علی (علیه‌السّلام) درباره خودش فرموده است:
«فَقُمْتُ بِالاَْمْرِ حِينَ فَشِلُوا ، وَ تَطَلَّعْتُ حِينَ تَعْتَعُوا وَ نَطَقْتُ حِينَ تَمنَّعُوا» يعنى: «من به كار ارشاد و امر به معروف قيام كردم آنگاه كه ديران سست شدند، آشكار شدم آنگاه كه ديگران مخفى گرديدند و سخن گفتم آنگاه كه آن‌ها زبان بستند و از سخن گفتن امتناع كردند.»
(شرح‌های خطبه:
)
محمد عبده گويد: اين سخن اشاره به حال آن حضرت و امر به معروف و نهى از منكر در زمان
عثمان است.
«تمنّع» از باب تفعّل به معنى كفّ و امتناع است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «منع»، ج۲، ص۹۹۴.
