ناصیه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ناصیه از
واژگان قرآن کریم به معنای موی پیشانی است.
ناصیه:
موی پیشانی است.
طبرسی در ذیل
آیه ۴۱ رحمن (فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصِی وَ الْاَقْدامِ) فرموده «النَّاصِیَةُ شعر مقدّم الرّاس» و آن در اصل به معنی اتصال است... و ناصیه متصل به
سر است.
در
المنجد گوید: ناصیه قسمت جلو سر یا موی پیشانی است که دراز شده است.
دیگران و از جمله طبرسی در ذیل
آیه ۵۶ هود (هُوَ آخِذٌ بِناصِیَتِها...) آن را قصاص الشعر یعنی انتهای روئیدن موی از پیشانی گفته‌اند.
اصل آن چنانکه نقل شد به معنی اتصال است؛ در
قاموس و
اقرب گفته: «نصا المفازة بالمفازة»
بیابان به بیابان پیوست.
(ما مِنْ دَابَّةٍ اِلَّا هُوَ آخِذٌ بِناصِیَتِها...) «هیچ جنبنده‌ای نیست مگر آنکه
خدا موی پیشانی آن را گرفته است». مراد از آن تسلّط خدا بر موجودات است.
(لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِیَةِ ناصِیَةٍ کاذِبَةٍ خاطِئَةٍ) «حتما حتما از موی پیشانی او می‌گیریم (ذلیلش می‌کنیم)، ناصیه‌ای که دروغ‌گو و خطاکار است».
(یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیماهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصِی وَ الْاَقْدامِ) «بِالنَّواصِی» نائب
فاعل است برای «یؤخذ» یعنی: «گناهکاران با علائم خودشان شناخته شوند، ناصیه‌ها و پاهاشان گرفته شده به آتش انداخته شوند».
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "ناصیه"، ج۷، ص۷۵.
