• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

نجوم (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



نجوم یکی از اوصاف قرآن کریم می باشد.



«نجوم» و « نجم » یکی از اسامی و صفات قرآن است.


«نجم» در لغت به معنای طلوع و بروز است. مثلا وقتی گفته می‌شود «نجم القرن و النبات» یعنی شاخ و علف رویید و ظاهر شد. ستاره را نیز از آن جهت که طلوع می‌کند «نجم» می‌گویند.


واژه «نجم» چهار بار به صورت مفرد (نجم) و نُه بار به صورت جمع (نجوم) در قرآن به کار رفته است. در غالب این موارد، کلمات «نجم» و «نجوم» به معنای ستاره و ستارگان است.


برخی گفته‌اند مراد از آن در آیه اول سوره مبارکه سوره نجم : «وَالنَّجْمِ اِذَا هَوَی» و آیه ۷۵ سوره واقعه : «فَلَا اُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ» قرآن است؛ زیرا با آیات بعدی که درباره وحی و قرآن است تناسب دارد؛

۴.۱ - دلیل معنای قرآنی

توضیح مطلب این است که عرب واژه «نجوم» را بر چیزی اطلاق می‌کند که تدریجاً و در فواصل مختلف بروز کند؛ و اطلاق «نجم» به قرآن نیز به این سبب است که در طول ۲۳ سال و در مقاطع مختلف بر پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم نازل شده است.
[۳] قرشی بنابی، علی اکبر، ۱۳۰۷ -، قاموس قرآن، ج۷، ص (۲۵-۲۶).
[۴] شاهین، عبد الصبور، تاریخ القرآن، ج۲۲، ص۴۷۷.
[۸] ابو الفتوح رازی، حسین بن علی، ۴۷۰؟ -۵۵۴؟ ق، هفده گفتاردرعلوم قرآن، ص۳۸.
[۹] رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۳۲.



۱. نجم/سوره۵۳، آیه۱.    
۲. واقعه/سوره۵۶، آیه۷۵.    
۳. قرشی بنابی، علی اکبر، ۱۳۰۷ -، قاموس قرآن، ج۷، ص (۲۵-۲۶).
۴. شاهین، عبد الصبور، تاریخ القرآن، ج۲۲، ص۴۷۷.
۵. طبرسی، فضل بن حسن، ۴۶۸ - ۵۴۸ق، مجمع البیان فی تفسیرالقرآن، ج۹، ص۲۸۶.    
۶. طباطبایی، محمد حسین، ۱۲۸۱ - ۱۳۶۰، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۷.    
۷. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، - ۵۰۲ق، المفردات فی غریب القرآن، ص۴۸۳.    
۸. ابو الفتوح رازی، حسین بن علی، ۴۷۰؟ -۵۵۴؟ ق، هفده گفتاردرعلوم قرآن، ص۳۸.
۹. رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۳۲.



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «نجوم».    



جعبه ابزار