وحدت متعلق یقین و شک از ارکان استصحاب و به این معنا است که به همان امرى که یقین تعلق گرفته شک هم تعلق بگیرد، مثل عدالت زید در جایى که روز جمعه، به عدالت او یقین بوده، اما روز شنبه در آن شک شده است و سپس عدالت وى استصحاب مى گردد.
نکته: مراد از وحدت متعلق یقین و شک ، وحدت در وجود خارجى است ، نه صرف وحدت در ماهیت که با تعدد وجود خارجى سازگار است .