چشیدن غذا جهت تشخیص مزۀ آن براى روزه دار جایز است و اگر به طور اتفاقى و بدون قصد، به حلق فرو رود روزهباطل نمى‌شود؛ اما اگر با علم به اینکه با چشیدن، غذا- به طور قهری یا از روى فراموشی- به حلق فرو مى‌رود، آن را بچشد، افطارعمدی محسوب مى‌شود و قضا و کفاره دارد.
اگر کالاى مورد معامله داراى مزه باشد، مانند آنکه شیره و مزۀ آن در معامله لحاظ شود، با توصیف کامل کالا، حتى مزۀ آن و یا با مشاهدۀ توأم با چشیدن، معامله صحیح است. در صحّت معامله با مشاهدۀ کالا بدون چشیدن یا با توصیف، لیکن بدون توصیف مزۀ آن، اختلاف است. مشهور میان متأخّران صحت آن است؛
