|
| ||||||||||||||||||||||||||||
حاجیه‌آفتاب، کوه kūh-e hājiye-āftāb، قله‌ای با ارتفاع ۲۶۲۷ متر در شمال‌شرقی روستای آهار، مشهور به آفتاب میان اهالی. از شمال به کوه آهار، از جنوب به میانه اوشان و آهار، از شرق به جاده اوشان ـ فشم و از غرب به دره آهار محدود است. یال‌ها و دره‌های کم‌شیب پیرامون آن، آب ذوب برف‌ها را به رودخانه‌های اطراف هدایت می‌کنند. این کوه برای کوهنوردان اهمیت صعودی کمی دارد، اما برای اهالی از لحاظ آب اهمیت ویژه‌ای دارد. بهترین مسیر صعود از یال جنوبی و دره آهار (منطقه باغ گل) است و از فراز قله منظره‌ای زیبا از رودخانه‌ها و قله‌های اطراف دیده می‌شود. کوه حاجیه آفتاب کوهی واقع در شمال شرقی روستای آهار. این کوه که بیشتر کوهنوردان آن را با نام آفتاب می‌شناسند، با بلندی ۶۲۷‘۲ متر از سطح دریا در موقعیت جغرافیایی °۵۱ و ´۳۰ و ´´۵ طول شرقی و °۳۵ و ´۵۵ و ´´۱۰ عرض شمالی جای دارد. کوه حاجیه‌آفتاب از شمال توسط گردنه‌ای کوچک به کوه آهار، از جنوب به منطقه میانی روستای اوشان و روستای آهار، از شرق به جاده ارتباطی اوشان به فشم و از غرب به دره آهار حد فاصل روستای ایگل و روستای آهار محدود است. در پیرامون این کوه دره‌های کوچک و یال‌هایی با شیب ملایم وجود دارند که تمامی آب حاصل از ذوب برف‌ها را به دره و رودخانه‌های اطراف سرازیر می‌کنند. در قسمت شمالی حاجیه‌آفتاب، یال‌هایی کوتاه و کم‌شیب وجود دارد که به دامنه‌های کوه آهار متصل می‌شود. این کوه از ۳ جهت توسط دره‌ها احاطه شده و از این‌رو، از دوردست‌ها قابل دیدن است. کوه حاجیه‌آفتاب به راحتی از جاده اوشان ـ فشم و آهار، از دیگر کوه‌های منطقه قابل تشخیص است. این کوه برای کوهنوردان اهمیت صعود چندانی ندارد، اما برای مردم منطقه از لحاظ آب فراوان، دارای اهمیت ویژه‌ای است. بهترین مسیر دسترسی به این کوه از راه یال جنوبی منتهی به دره آهار در ناحیه باغ گل است. از فراز قله حاجیه‌آفتاب، رودخانه‌ها و قله‌های منطقه به خوبی دیده می‌شوند. • یاسینی، مجید، دانشنامه تهران بزرگ، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «کوه حاجیه آفتاب»، ص۷۵۷. رده‌های این صفحه : دانشنامه تهران بزرگ | کوه های تهران
|
||||||||||||||||||||||||||||
