عیسی بن عبدالقادر جیلانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عیسی بن عبدالقادر جیلانی (م
۵۷۳ هـ.ق) از بزرگان تصوف و اهل طبرستان بود.
به سبب مهاجرت پدرش به
بغداد، به
گیلانی و
بغدادی شهرت یافت..
او در محضر پدر و دیگر علمای زمان، در علوم فقه، حدیث و تصوف پرورش یافت.
وی پیرو فقه
حنبلی بود و شاگردان بسیاری از محضرش بهره بردند.
از آثارش می‌توان به
جواهرالاسرار و لطائف الانوارو
جواهرالادب اشاره کرد.
سرانجام در سال ۵۷۳ (هجری قمری) در
مصر وفات یافت.
ابومحمد عیسی بن عبدالقادر بن موسی جیلانی شرف‌الدین بغدادی از بزرگان متصوفه و اهل دیار
طبرستان بود.
پدرش در ایام جوانی از آن دیار کوچ کرده و مقیم بغداد شد.
ازاین رو به
گیلانی و
بغدادی شهرت یافته است.
از زمان تولدش خبری در دست نیست.
پدرش یکی مشایخ و بزرگان متصوفه بود. گفته شده فرقه قادریه به پدر وی منسوب می باشد.
او پیرو فقه حنبلی بود. بعد از مسافرت به مصر، به نقل حدیث و وعظ و افتا پرداخت و جماعتی از محضر وی بهره بردند.
ابومحمد نزد پدر، دیگر استادان و علمای دوران خویش در زمینه‌های
فقه و
حدیث و دیگر علوم رایج کسب علم نمود و در باب تصوف نیز از مشایخ آن به حساب می‌آید.
از
بغدادی آثاری به‌جای مانده که عبارتند از:
• جواهرالاسرار و لطائف الانوار که در باب تصوف می باشد. در این کتاب ۳۷ مسئله راجع به تصوف و عرفان را شرح و تفسیر کرده است؛
• جواهرالادب.
جیلانی متوفای سال ۵۷۳ (هجری قمری) در مصر است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «عیسی بن عبدالقادر جیلانی»، ج۴، ص۲۵۷.
