لاییک (فقه سیاسی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لاییک اصولی است که بر جدایی نهادهای اجتماعی و سیاسی از اقتدار دینی و کلیسایی تأکید میکند.
این مفهوم از واژه لاتینی (Laicus) به معنای غیرروحانی مشتق شده است.
لائیسیته در جریان مبارزات فکری
اروپا علیه سلطه
کلیسا و تفتيش عقاید در قرون وسطی شکل گرفت.
هدف آن محدود کردن امتیازات روحانیت و تضمین خودمختاری نظامهای سیاسی، آموزشی و اجتماعی بود.
نمودهای اصلی لائیسیته در بیطرفی دولت نسبت به دین و استقلال مدارس از آموزههای مذهبی تجلی مییابد.
لاييک از ريشه لاتينى Laicus (متعلق به
خدا) گرفته شده است.
اين اصطلاح همچنين به معناى كسى است كه جزو سلسلهمراتب روحانى كليسايى نبوده و مأموريتى از سوى دستگاه مذهبى ندارد.
لاييسيسم در عصر كنونى به معناى آيينى است كه مىخواهد بنيادها و تأسيسات اجتماعى را از تسلط
مذهب و كليسا خارج كند.
اين
آیین جنبشى بود كه براى مبارزه با اختناق مذهبى و عليه تفتيش عقايد در قرون وسطى همراه رستاخيز علمى و اجتماعى در كشورهاى اروپايى پديد آمد.
هدف آن عبارت بود از مبارزه با امتيازاتى كه در قرون وسطى مقامات روحانى و كليسايى در امور مختلف اجتماعى و سياسى و اقتصادى در كنار اشراف و زمينداران بزرگ از آن بهرهمند بودند.
لاييسيته به معناى كيفيت و خاصيتى است كه تأسيسات و نهادهاى اجتماعى لاييک نسبت به
ادیان دارند.
اين مسئله در موارد زير جلوهگر مىشود:
الف - بىتفاوتى دولت نسبت به
دین؛
ب - بىتفاوتى مدارس نسبت به مذهب.
• عمید زنجانی، عباسعلی، فقه سیاسی، ج۲، ص۴۴۸.
