محمد بن احمد بزّاز
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن احمد بزّاز (
۴۸۳ ـ
۵۶۵ هـ.ق) از محدّثان و علمای برجسته‌ی
بغداد بود.
ایشان در خانواده‌ای اهل علم به دنیا آمد و نزد شماری از بزرگان حدیث مانند قاسم حریری و مبارک صیرفی دانش آموخت.
شخصیت او به دیانت، خیرخواهی و دقت در روایت مشهور بود.
شماری از عالمان همچون
ابوسعد سمعانی و موفق بن قدامه از وی روایت کرده‌اند.
اثر برجسته‌اش
الفوائد الحِسان عن الشیوخ الثقات نام دارد.
ایشان در ۱۰
شعبان ۵۶۵ (هجری قمری) درگذشت و در باب حرب بغداد به خاک سپرده شد.
ابوشکر عبداللّه بن محمد بن احمد بزّاز بغدادی معروف به
ابن نقّور در سال ۴۸۳ (هجری قمری) در خانواده‌ای از اهل علم متولد شد و پس از نشو و نما به تحصیل علم روی آورد.
وی فردی متدین، صالح، خیّر و نیکوکار بود و به‌گفته یکی از شاگردانش، بین مشایخ کسی از او موثق‌تر و دقیق‌تر به روایات نبوده است.
ابوشکر از مشایخش می‌توان به پدرش ابومنصور، ابومحمد قاسم بن علی حریری صاحب مقامات (م
۵۱۶ هـ.ق)، مبارک بن عبدالجبّار صیرفی،
ابوالحسن علی محمد علاف،
ابوالبرکات محمد بن عبداللّه وکیل، احمد بن مظفر بن سوسن، حسن بن محمد تِلگی، ابوالقاسم بن بیان
و هبه اللّه بن احمد بن نرسی است.
عبداللّه بن محمد شاگردانی داشته که از آن جمله می‌توان به این اشخاص اشاره نمود:
ابوسعد سمعانی،
عمر بن علی قرشی،
حافظ عبدالغنی،
عبدالعزیز بن باقا،
محمدابراهیم اِربلی،
عبداللطیف بن یوسف،
موفق بن قدامه و برخی دیگر نیز از وی روایت کرده‌اند.
ابن نقّور کتاب
الفوائد الحِسان عن الشیوخ الثقات را نگاشته است.
بزّاز درنهایت در دهم شعبان
سال ۵۶۵ (هجری قمری) درگذشت
و در باب حرب بغداد دفن شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن احمد بزّاز»، ج۴، ص۲۹۳.
