محمد بن ثابت خجندی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمّد بن ثابت خُجَنْدی (م
۴۸۳ هـ.ق) متکلم برجسته
شافعی، اهل خجند در نزدیکی سیحون بود.
او در
اصفهان ساکن شد و در آنجا به تحصیل و تدریس پرداخت.
فقه را نزد ابوسهل احمد بن علی ابیوردی آموخت و حدیث را از پدرش ابومحمد ثابت و ابوالحسن علی بن احمد استرآبادی فراگرفت.
شاگردانی چون ابوالعباس ابن رُطبی و ابوعلی بن سلیمان اصفهانی نزد او درس خواندند.
نظامالملک او را به تدریس در مدرسه نظامیه اصفهان و نظارت بر موقوفات منصوب کرد.
از آثار او
روضة المناظر و
زواهر الدرر فی نقض جواهر النظر است.
ایشان در سال ۴۸۳ (هجری قمری) (یا
۴۸۲ هـ.ق) درگذشت.
ابوبکر محمد بن ثابت بن حسن خُجَندی منسوب به خُجَنْد نزدیک
سیحون و یکی از متکلمان بزرگ شافعی مذهب بود.
او در اصفهان سکنا گزید و همانجا به تحصیل و تدریس پرداخت.
وی در علوم گوناگون صاحب نظر بود.
ابوبکر دانش فقه را از
ابوسهل احمد بن علی ابیوردی آموخت.
از پدرش ابومحمد ثابت و
علی بن احمد استرآبادی حدیث شنید.
محمد بن ثابت شاگردانی داشته که از جمله؛
ابوالعباس ابن رُطبی و
ابوعلی بن سلیمان اصفهانی از جمله شاگردان او بودند.
خجندی به در خواست
نظام الملک به سرپرستی موقوفات و تدریس در مدرسه نظامیه اصفهان منصوب شد.
وی برای تحصیل و تدریس به نقاط گوناگون سفر کرد، مجالس وعظ و درس تشکیل داد.
او شهره آفاق و مورد احترام بود و تا پایان عمر بر این جلالت باقی ماند.
فرزندانش نیز ریاست علمای شرق و غرب را از آن خود کردند.
ابوبکر آثاری را تألیف کرده که عبارتند از:
• روضة المناظر؛
• زواهر الدرر فی نقض جواهر النظر.
خجندی در ماه
ذی القعده سال ۴۸۳
یا ۴۸۲ (هجری قمری)
درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن ثابت خجندی»، ج۳، ص۳۲۳.