محمود بن حسن قزوینی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمود بن حسن قزوینی (م قرن پنجم هجری قمری) از فقهای برجسته شافعی قرن پنجم و اهل آمل مازندران بود.
وی در
گرگان،
ری و
بغداد تحصیل کرد و نزد استادانی چون ابوبکر باقلانی، ابوحامد اسفراینی و ابوحسین بن لبان فرضی دانش آموخت.
ایشان فقیه، اصولی، متکلم و مناظره‌گر شناخته‌شده‌ای بود.
پس از مدتی تدریس در
بغداد، به
آمل بازگشت و در آن‌جا به تدریس پرداخت.
از شاگردان او می‌توان به شیخ ابواسحاق شیرازی اشاره کرد.
آثار برجای‌مانده‌اش شامل
تجرید التجرید،
الکشف فی شرح مختصر المزنی و الحیل است.
وفات ایشان بین سال‌های
۴۱۴ تا
۴۶۰ (هجری قمری) رخ داده است.
ابوحاتم محمود بن حسن بن محمد قزوینی طبری اهل آمل مازندران بود
و در آن‌جا سکونت داشت.
او فقیه، اصولی، کلامی، اهل بحث و مناظره بود.
وی از بزرگان و اعلام مذهب شافعی در عصر خود بود.
ایشان پس از مدتی تدریس در بغداد، به وطن خود آمل مراجعت کرد و در آن‌جا نیز به تدریس فقه پرداخت و بزرگ شهر خود شد.
ابوحاتم ابتدا نزد بزرگان شهر به فراگیری
فقه پرداخت.
سپس برای کسب دانش بیشتر به شهرهای گرگان، ری و بغداد سفر کرد.
علم اصول را نزد
ابوبکر بن باقلانی و
علم فقه را نزد
شیخ ابوحامد اسفراینی و علم تقسیم میراث را نزد
ابوحسین بن لبان فرضی فرا گرفت.
محمود بن حسن شاگردانی داشت که از جمله آن‌ها؛
شیخ ابواسحاق شیرازی و گروهی دیگر از وی روایت کرده‌اند.
طبری کتاب‌هایی تألیف کرده که عبارتند از:
• تجرید التجرید؛
• الکشف فی شرح مختصر المُزنی و الحیل.
قزوینی بین سال‌های ۴۱۴ تا ۴۶۰ (هجری قمری) در آمل از دنیا رفت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمود بن حسن قزوینی»، ج۳، ص۳۸۱.
