منصور بن حسن جویری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
منصور بن حسن جویری (م
۵۰۱ هـ.ق) فقیه و محدث
شافعی مذهب اهل
بوازیج بود.
وی اساتیدی همچون ابواسحاق شیرازی و ابن مهتدی را درک کرده بود.
ایشان شاگردانی تربیت کرد که علی بن احمد یزدی و محمد بن ابی‌الغنائم تکریتی از آن جمله‌اند.
او تألیف کتاب
تبیان اعیان الخلف فی بیان ایمان السلف را برعهده داشت.
وی در سال ۵۰۱ (هجری قمری) از دنیا رفت.
ابوالفرج منصور بن حسن بن علی بن عاذل جویری قادری بجلی همذانی بوازیجی منسوب به بَوازیج است.
بَوازیج از روستاهای بین
تکریت و
موصل یا روستایی نزدیکی
بغداد و
سامرا است.
او ظاهراً چون از نوادگان
جویر بن عبداللّه بجلی صحابی مشهور ( م
۵۴ هـ.ق) بود، به جویری لقب یافت.
جویری فقیهی توانا بود.
او دارای راه و روشی پسندیده در زندگی و معاشرت با مردم بود.
وی علاوه‌بر مقام علمی و تدریس، مدتی قضاوت زادگاهش بوازیج را برعهده داشت.
ابوالفرج فقه را در بغداد نزد
ابواسحاق شیرازی از فقهای برجسته و مشهور شافعی آموخت.
او
حدیث را از ابن مهتدی شنید.
بوازیجی کرسی تدریس برپا ساخته و شاگردانی را تربیت کرد که از آن میان می‌توان به افرادی همچون علی بن احمد یزدی و محمد بن ابی‌الغنائم تکریتی اشاره کرد.
قادری تنها اثری که از او به‌جا مانده کتاب
تبیان اعیان الخلف فی بیان ایمان السلف است.
منصور در سال ۵۰۱ (هجری قمری) دار فانی را وداع گفت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «منصور بن حسن جویری»، ج۴، ص۴۲۴.
