مومیایی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مومیایی به دو معنا به کار میرود: یکی به عنوان قیر طبیعی و دیگری به عنوان مادهای برای نگهداری اجساد.
از نظر
فقهی،
مومیایی به عنوان قیر طبیعی دارای
احکام خاصی است و پرداخت
خمس آن
واجب است.
همچنین،
سجده بر
مومیایی صحیح نیست و
مومیایی کردن اجساد مردگان جایز نبوده و موجب
تعزیر است.
مومیایی: قیر طبیعی و همچنین مادهای برای نگهداری و ماندگاری جسد.
مومیایی به معنای نخست که قیر طبیعی، زفت رومی و قیر معدنی نیز نامیده میشود، عبارت است از:
مادهای قهوهای یا سیاه رنگ و نیمه جامد که در نتیجه اکسیده شدن هیدرو کربورهای نفتی در شکافها و شکستهای طبقات زمین واقع شده در مجاورت ذخایر نفتی زیر زمینی یافت میشود.
مومیا در حقیقت یک نوع قیر طبیعی است که بیشتر با شن و خاک آمیخته است.
مومیایی از معادن آشکار و محکوم به احکام آن است. بنابراین، با
حیازت تملک پذیر
و در صورت رسیدن به
حدّ نصاب، پرداخت خمس آن واجب است.
صفحه
سجده بر
مومیایی صحیح نیست.
مومیایی به معنای دوم، مادهای بود که برای حفظ اجساد مردگان از فساد و تعفن و ماندگاری آنها برای مدت طولانی به کار میرفت؛
بدین گونه که امعا و احشای درونی را خارج و جسد را با موادی آغشته میکردند.
این عمل در
مصر باستان رواج داشت.
از
مومیایی به این معنا در
استفتائات نام برده شده است.
مومیایی کردن جسد مردگان و نگهداری آن جایز نیست
و موجب تعزیر است.
• فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهمالسّلام)، ج ۸، ص ۳۷۶.
