• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

نخاع

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: نخاع

نُخاع مغز حرام؛ مغز تیره؛ ماده چرب، نرم و سفید رنگی است که به صورت رشته‌ای درون ستون فقرات جا دارد و همه قسمت‌های بدن را با مغز مربوط می‌کند.
[۱] انوری، حسن، فرهنگ بزرگ سخن، واژه «نخاع».
از احکام آن به مناسبت در باب‌های صید و ذباحه، اطعمه و اشربه و دیات سخن گفته‌اند.


برای نخاع احکامی بیان شده است.

۱.۱ - ذبح

بنابر قول جمعی، بریدن نخاع حیوان هنگام ذبح مکروه است.
[۲] ابن ادریس حلی، کتاب السرائر، ج٣، ص۱۰۷ - ۱۰۸.    
[۳] شهید اول، اللمعة الدمشقیة، ص۲۱۵.    
[۴] نراقی، احمد، مستند الشیعة، ج۱۵، ص۴۴۹.    
[۵] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۳۶، ص۱۳۵.    
برخی حکم به حرمت آن کرده‌اند.
[۶] شهید اول، الدروس الشرعیة، ج۲، ص۴۱۵.    
[۷] شهید ثانی، الروضة البهیة، ج٧، ص٢٣٠-۲۳۱.    
[۸] مقدس اردبیلی، مجمع الفائدة، ج۱۱، ص۱۳۰.    
بنابر قول به حرمت، در صورت بریدن از روی عمد، آیا حیوان حرام می‌شود یا نه؟ مسئله محل اختلاف است. برخی آن را موجب حرام شدن حیوان ندانسته‌اند.
[۹] شهید اول، الدروس الشرعیة، ج۲، ص۴۱۵.    
[۱۰] شهید ثانی، الروضة البهیة، ج۷، ص۲۳۱.    
در مقابل، برخی حکم به حرمت خوردن گوشت حیوان کرده‌اند.
[۱۱] شیخ طوسی، النهایة، ص۵۸۴.    

۱.۲ - خوردن نخاع

آیا خوردن نخاع مکروه است یا حرام؟ مسئله اختلافی است. قول به حرمت به مشهور نسبت داده شده است؛
[۱۲] علامه حلی، مختلف الشیعة، ج۸، ص۳۱۳ - ۳۱۴.    
لیکن جمعی حکم به کراهت خوردن آن کرده‌اند.
[۱۳] ابوالصلاح حلبی، تقی بن نجم‌الدین، الکافی فی الفقه، ص۲۷۹.    
[۱۴] محقق حلی، المختصر النافع، ص۲۴۵.    
[۱۵] علامه حلی، مختلف الشیعة، ج۸، ص۳۱۵.    
[۱۶] شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۱۲، ص۶۲.    
[۱۷] فیض کاشانی، محمدمحسن، مفاتیح الشرائع، ج۲، ص۱۹۳ – ۱۹۴.    
قطع نخاع آدمی، موجب ثبوت دیه کامل است؛ هرچند با قطع آن انسان نمیرد.
[۱۸] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۴۳، ص۲۶۳.    

۱. ↑ انوری، حسن، فرهنگ بزرگ سخن، واژه «نخاع».
۲. ↑ ابن ادریس حلی، کتاب السرائر، ج٣، ص۱۰۷ - ۱۰۸.    
۳. ↑ شهید اول، اللمعة الدمشقیة، ص۲۱۵.    
۴. ↑ نراقی، احمد، مستند الشیعة، ج۱۵، ص۴۴۹.    
۵. ↑ نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۳۶، ص۱۳۵.    
۶. ↑ شهید اول، الدروس الشرعیة، ج۲، ص۴۱۵.    
۷. ↑ شهید ثانی، الروضة البهیة، ج٧، ص٢٣٠-۲۳۱.    
۸. ↑ مقدس اردبیلی، مجمع الفائدة، ج۱۱، ص۱۳۰.    
۹. ↑ شهید اول، الدروس الشرعیة، ج۲، ص۴۱۵.    
۱۰. ↑ شهید ثانی، الروضة البهیة، ج۷، ص۲۳۱.    
۱۱. ↑ شیخ طوسی، النهایة، ص۵۸۴.    
۱۲. ↑ علامه حلی، مختلف الشیعة، ج۸، ص۳۱۳ - ۳۱۴.    
۱۳. ↑ ابوالصلاح حلبی، تقی بن نجم‌الدین، الکافی فی الفقه، ص۲۷۹.    
۱۴. ↑ محقق حلی، المختصر النافع، ص۲۴۵.    
۱۵. ↑ علامه حلی، مختلف الشیعة، ج۸، ص۳۱۵.    
۱۶. ↑ شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۱۲، ص۶۲.    
۱۷. ↑ فیض کاشانی، محمدمحسن، مفاتیح الشرائع، ج۲، ص۱۹۳ – ۱۹۴.    
۱۸. ↑ نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۴۳، ص۲۶۳.    


• فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۸، ص۵۱۰.


رده‌های این صفحه : اطعمه و اشربه | دیات | صید و ذباحه
جعبه ابزار