هبة الله بن موسی شیرازی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
هبة الله بن موسی شیرازی (
۳۹۰ ـ
۴۷۰ هـ.ق) از بزرگترین اندیشمندان و داعیان اسماعیلی قرن پنجم (هجری قمری) بود.
او زاده
شیراز و از فعالان مذهبی در دربار
فاطمیان مصر بود.
پس از سی سال اقامت علمی و تبلیغی در مصر، به عنوان حجت فاطمی به شیراز بازگشت و در آنجا نیز به گسترش عقاید اسماعیلی پرداخت.
با فشار
خلفای عباسی به مصر بازگشت و تا پایان عمر در
قاهره ماند.
آثار او شامل
دیوان شعر،
مجالس المؤیده،
السیرة المؤیده و دیگر متون دینی و کلامی اسماعیلی است.
ایشان سرانجام در سال ۴۷۰ (هجری قمری) در قاهره از دنیا رفت.
ابونصر هبه الله بن موسی (بن عمران) بن داود، شیرازی مشهور به
مؤید فیالدین در تاریخ ولادتش اختلاف است.
ولی بیشتر مورخان بر این باورند او در سال ۳۹۰ (هجری قمری)
در شهر شیراز به دنیا آمده است.
ابونصر از شیراز به مصر مسافرت کرد و حدود سی سال در مقر خلافت فاطمیان ساکن گردید.
سپس از طرف خلیفه فاطمی با سمت حجت و داعی
برای امر تبلیغ و نشر مذهب اسماعیلیه
راهی شیراز گردید.
او حدود سال
۴۳۹ (هجری قمری) به ناچار از شیراز به مصر مراجعت کرد.
هبة الله مدت سی سال در مصر به تحصیل، تدریس، نشر مذهب و عقاید اسماعیلیان پرداخته بود.
جلسات و مناظرات متعددی را در مصر تشکیل داده بود.
عده بسیاری در این مجالس از محضر او بهره میبردند.
ایشان بعد سی سال در مصر به شیراز برگشت. آن عصر ابوکالیجار در شیراز حکومت میکرد.
او به امر تبلیغ اسماعیلیه پرداخت در کارش موفق شد و جماعت بسیاری، از مریدان او گردیدند؛ چنان که ابوکالیجار خود یکی از مریدان او گردید.
ولی تا خبر به خلیفه عباسی در بغداد رسید بر اخراج مؤید فیالدین پافشاری نمود؛ لذا او حدود سال ۴۳۹ (هجری قمری) به ناچار به مصر مراجعت کرد.
وی در مصر
به کار در دربار و نیز به نشر عقاید اسماعیلیه پرداخت.
مؤید فیالدین در جنگ بساسیری که علیه
سلجوقیان ایران در
بغداد صورت پذیرفته بود، شرکت داشت.
ابونصر کتابهایی تألیف کرده که عبارتند از:
• دیوان شعر؛
• مجالس المؤیده؛
• السیرة المؤیده؛
• شرح المعادک الابتداء و الانتهاء؛
• الایضاح و التبصیر فی فضل یوم الغدیر.
شیرازی سرانجام در سال ۴۷۰ (هجری قمری)
در
قاهره از دنیا رفت
و
خلیفه المستنصر فاطمی بر او نماز گزارد
و در دارالعلم قاهره به خاک سپرده شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «هبة الله بن موسی شیرازی»، ج۳، ص۴۰۰- ۴۰۱.