حسین بن علی کاشغری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حسین بن علی کاشغری (پس از
۴۸۴ هـ.ق) از واعظان و محدثان منسوب به کاشغر است.
او با تألیفات گسترده در
حدیث شناخته می‌شود که شمار آن‌ها را تا ۱۲۰ کتاب ذکر کرده‌اند.
تنها کتابی که از او به‌طور مشخص نام برده شده
زاد العابدین یا
زین العابدین است.
هرچند بیشتر احادیثش مورد پذیرش نبوده، اما برخی او را از علمای برجسته
امامیه دانسته‌اند.
وفات او پس از سال ۴۸۴ (هجری قمری) گزارش شده است.
ابوعبداللّه حسین بن علی بن خلف بن جبریل ألمعی کاشغری معروف به
فضل منسوب به کاشغر، شهری در
ماوراءالنهر است.
حسین بن علی حدیث را از افرادی چون
ابوعبداللّه محمد بن علی صوری و ابوطالب بن غیلان
فرا‌گرفته و روایت کرده است.
ابوعبداللّه شاگردان و راویانی داشت که از آن میان می‌توان به اشخاصی مانند؛
ابونصر محمد بن محمود سره مرد شجاعی از او روایت کرده‌اند.
کاشغری بزرگان نظراتی داده‌اند که از جمله؛ به گفته
ابن اثیر، ایشان شیخی فاضل و واعظ بود؛ اما بیشتر احادیث او غیرقابل قبول و مردود است.
همو می‌نویسد: کاشغری دارای تصانیف بسیاری بالغ بر ۱۲۰ کتاب درباره حدیث است.
افندی معتقد است کاشغری از علمای بزرگ امامیه بود و از
منصوربن بهرام روایت کرده است.
ابن طاوس در رساله
المواسعة فی قضاء الصلوات بعضی از روایات و اخبار خود را از کاشغری نقل کرده است.
سپس استظهار کرده از این نمونه روایات استفاده می‌شود وی امامی مذهب بوده است.
حسین تنها تألیفی که از وی نام برده شده کتابی به نام
زاد العابدین یا
زین العابدین است.
کاشغری تاریخ دقیق وفاتش مشخص نیست.
ابن اثیر آن را پس از ۴۸۴ (هجری قمری)
و
آقابزرگ تهرانی وی را در ردیف درگذشتگان قرن ششم آورده است.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «حسین بن علی کاشغری»، ج۳، ص۲۷۴.
