خود محوری (فقه سیاسی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خودمحوری، به معنای استبداد رأی و خودرأیی در تصمیمگیری است و از آفات مهم نظام اداری به شمار میآید.
این پدیده بر اثر عدم توازن میان مسئولیت، تعهد و توانایی علمی پدید میآید و موجب اختلال سازمانی و تباهی مدیریتی میشود.
در تعالیم اسلامی، خودمحوری نوعی استکبار درونی و عامل سقوط فرد و جامعه دانسته شده است.
خودمحورى، به معنای استبداد و خودرأيى در كارها است.
نظام ادارى، توانى است كه همه انسانها آن را دارند ولى وقتى تناسب مسئوليت با توانايى از نظر تعهد و علم به هم خورد، ناگزير زمينه رشد آفتهاى نظام ادارى فراهم مىشود كه از اهم آفات نظام ادارى خود محورى است.
خود محورى آفت سهمگينى است كه نه تنها اختلال در تصميمگيرى به وجود مىآورد اصولا پيامدهاى آن سازمان را به تباهى مىكشاند.
«مَنِ استَغنى بِعَقلِهِ ذَلّ.»
خودمحورى نوعى استكبار درونى است كه آثار شوم آن در عملكرد سازمانى به مثابۀ استكبار در عمل سياسى و اقتصادى جامعه است، اصولا خودمحورى به تباهى مىانجامد. «لا رأیَ لِمَنِ اِنفَرَدَ بِرَأیِهِ».
• عمید زنجانی، عباسعلی، فقه سیاسی، ج۲، ص۷۹۹.
