عصر فترت (فقه سیاسی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عصر فترت یا عصر مقلّده، دورهای از تاریخ
فقه شیعه میان وفات
شیخ طوسی و ظهور
ابن ادریس حلی است.
در این دوره، به سبب جایگاه علمی شیخ طوسی، فقها از آراء او پیروی میکردند و روح اجتهاد کاهش یافت.
ابن ادریس با نقد تقلید علمی و نگارش کتاب
السرائر، این رکود را شکست و اجتهاد را در فقه شیعه احیا کرد.
عصر فترت كه نام ديگر اين دوره، عصر مقلّده است، دورهاى از تاريخ تكوين و تدوين فقه شيعه بوده كه از زمان فوت شيخ طوسى (متوفاى ۴۶۰ هـ.ق) تا قيام ابن ادريس طول مىكشد.
شيخ طوسى در زمان حيات خويش تعداد ۱۳۵۹۰ حديث در كتاب تهذيب و ۵۵۱۱ حديث در كتاب استبصار، گرد آورى كرده است.
در عصر فترت، به دليل عظمت و مقام علمى شيخ طوسى بيشتر فقها از آراى فقهى شيخ پيروى مىكردند و به خود اجازه آن را نمیدادند كه در برابر آرا و اجتهادهاى شيخ اظهار نظر كنند.
اين عصر را معمولا عصر مقلده يعنى دوران تقليد مىنامند.
اين عصر بالغ بر يكصد سال به طول انجاميد.
قيام پرخاشگرانه ابن ادريس حلى بر عليه وضع تقليد گونه دوران فترت، به اين دوران پايان بخشيد و به وسيله اين فقيه نقاد، اجتهاد در فقه شيعه بار ديگر احيا گرديد.
مهمترين اثر بازمانده از ابن ادريس كتاب «
السرائر» است.
•
عمید زنجانی، عباسعلی، فقه سیاسی، ج۲، ص۲۴۳.
