عوف ازدی (شعر عاشورایی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عوف بن عبد الله بن احمر ازدی، یکی از
توّابین پس از شهادت
امام حسین (علیهالسّلام)، در اشعارش ندامت عمیقی وجود دارد که به دعوت برای اقدام جبرانگر منجر میشود؛
عوف بن عبد اللّه بن احمر یکی از توّابین است که پس از شهادت حسین بن علی (علیهالسّلام) ندامت در اشعارش به اوج میرسد تا آنجاکه به دعوت برای اقدامی چارهساز و جبرانکننده منتهی میگردد.
عوف همراه
سلیمان بن صرد خزاعی دست به قیام میزند و در این راه به
شهادت میرسد.
عوف در بخشی از اشعارش چنین میگوید:| صحوت و قد صحّ الصبا و العوادیاو قلت لاصحابی اجیبوا المنادیا | | |
| و قولوا له اذ قام یدعوا الی الهدیو قبل الدّعا: لبّیک لبّیک داعیا | | |
| الا وانع خیر النّاس جدّا و والداحسینا لاهل الدّین: ان کنت داعیا | | |
| فیالیتنی اذ ذاک کنت شهدتهفضاربت عنه الشّانئین الا عادیا | | |
| و دافعت عنه ما استطعت مجاهداو اعملت سیفی فیهم و سنانیا | | |
| | |
۱ - من بیدار شدم در حالیکه اعمال نیکم صحیح شد و به یارانم گفتم که دعوت منادی را اجابت کنید.
۲ - و به او هنگامی که بلند شد و آنها را به هدایت دعوت میکرد؛ گفتند: ای دعوتکننده! لبیک!
۳ - به ندای کسی لبیک گوئید که شما را به سوی حسین میخواند که پدر و جدّش برای اهل
دین بهترین مردم بودند.
۴ -ای کاش که من هنگامیکه او را درک کرده بودم، با او علیه دشمنان کینه توزش نبرد میکردم.
۵ - و تا جاییکه میتوانستم مجاهده میکردم و از او دفاع میکردم و شمشیرم را در راه او به کار میانداختم.
• دانشنامه شعر عاشورایی، ج۱، ص۶۳.
