مصلحت در غیبت امام عصر (فقه سیاسی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
====
متكلمان شيعه وجود و غيبت امام (علیهالسلام) را برخاسته از قاعده لطف دانستهاند، غيبت از آن جهت، لطف و مصلحت است كه امام (علیهالسلام) در غيبت، بقيةاللّه و ذخيره اسلام و رحمت براى انسانهاى واپسين است.
غيبت در واقع برگردان شر به خير و ظلم به عدل و بازتاب عدم پذيرش زمان به صورت ذخيرهسازى براى آينده است.
اين حكمت و مصلحت در ابعاد مختلف «
انتظار»، «
اميد سازنده»، «
تحقق آرمان نهايى امامت» و «
حكومت عدل واحد جهانى» تجلّى يافته است.
مصلحت غيبت را در مقايسه و بررسى وضعيت اختناق دوران ائمه (علیهالسلام) بعد از حضرت رضا (علیهالسلام)، مىتوان به خوبى به دست آورد كه ذخيرهسازى و فروغ انتظار و اميد، بسى گرانقدرتر از استفاده حداقل از وجود امام (علیهالسلام) است.
• عمید زنجانی، عباسعلی، فقه سیاسی، ج۲، ص۵۵۸-۵۵۹.
