به آیه ۷ سوره حشر "آیه فى ء" مى گویند: "ما أفاءالله على رسوله من اهل القرى فلله و للرسول و لذى القربى و الیتمى والمسکین و ابن السبیل کى لا یکون دولة بین الاغنیاء منکم و ما اتکم الرسول فخذوه و ما نهکم عنه فانتهوا و اتقواالله ان الله شدید العقاب ؛ آن چه خدا از (مال و زمین) مردم آبادى ها به پیامبرش باز گردانید از آن خدا و پیامبر و خویشاوندان و یتیمان و مستمندان و در راه ماندگان است، تا میان توانگرانتان دست گردان نباشد. و آن چه را پیامبر براى شما آورد بگیرید - و اجرا کنید - و از آن چه شما را باز داشت، باز ایستید، و از خدا پروا کنید، که خدا سخت کیفر است ."
این آیه و آیه ۶ همین سوره ناظر به داستان شکست یهود "بنی نضیر" است که پس از بیرون رفتن آنان از مدینه، باغ ها و زمین هاى کشاورزى و خانه ها و قسمتى از اموال شان در مدینه باقى ماند و مسلمانان در اندیشه تقسیم آن ها براساس سنت جاهلی بودند که این آیه (آیه فىء) نازل شد و با صراحت بیان کرد که چون براى این اموال، جنگى نشده و مسلمانان زحمتى نکشیده اند تمام آن به رسول خدا (رئیس حکومت اسلامی) تعلق دارد و او هرگونه صلاح بداند تقسیم مى کند. و از آن جایى که شخص پیامبر مدافع و حافظ حقوق نیازمندان است، قسمت عمده را در مورد آنان صرف مى کند.
از دیگر نکات مهم درباره این آیه، که به آن ارتباط دارد، داستان غم انگیز "فدک " است .
پیامبر (ص) با توجه به این آیه و آیه ۶ همین سوره - که خداوند فى ء را مخصوص پیامبر دانست - مجاز بود که آن را در راههاى ذکر شده مصرف نماید ؛ یکى از آن راه ها مصرف در زندگى ذى القربى یعنى خاندان علی (ع) و فاطمه (س) بود. با توجه به این، پیامبر (ص) فدک - دهکده اى آباد در اطراف مدینه و از یهودیان خیبر، که بدون خون ریزى و جنگ به غنیمت گرفته بود - را به دخترش فاطمه (س) بخشید.
ولى بعد از پیامبر کسانى که نمى توانستند وجود این قدرت اقتصادی را در دست علی (ع) و فاطمه (س) ببینند و آن را مخالف قدرت سیاسی خود مى دیدند، به بهانه هاى واهى آن را به چنگ خود گرفتند.
