بنابراین کُلُّ اَبْکَمَ اَخْرَسُ وَ لَیْسَ کُلُّ اَخْرَسَ اَبْکَمُ: «یعنی هر ابکمی، اخرس است اما هر اخرسی، ابکم نیست». گاهی این ماده در مورد کسی اطلاق می‌شود که به خاطر ضعف عقل از سخن گفتن عاجز و ناتوان است.
(خداوند مثالى ديگر زده است، دو نفر را، كه يكى از آن دو، گنگ مادر زاد است؛ و قادر بر هيچ كارى نيست؛ و سربار صاحبش مى‌باشد؛ او را در پى هر چيز مى‌فرستد، كارى از پيش نمى‌برد؛ آيا او، با كسى كه امر به عدل و داد مى‌كند، و بر راهى راست قرار دارد، برابر است؟!).
