تفسیر المیزان، یکی از بزرگ ترین آثار علامه طباطبایی و به حق در نوع خود کم نظیر و مایه مباهات و افتخار شیعه است و پس از تفسیر تبیانشیخ طوسی و تفسیر مجمع البیانطبرسی، بزرگ ترین و جامع ترین تفسیر شیعی و از نظر قوت مطالب علمی و مطلوبیت روش، تفسیر منحصر به فردی است.
ویژگی مهم این تفسیر، روش تفسیری قرآن به قرآن است. این روش در کار ایشان، تنها به در کنار هم گذاشتن آیات، برای درک معانی واژه خلاصه نمی شود; بلکه موضوعات مشابه و مشترک در سوره های مختلف را کنار یکدیگر قرار می دهد و برای درک پیام آیه، از آیات دیگر کمک می گیرد. علامه در آغاز تفسیر، مقدمه ای نگاشته و در آن نگاهی اجمالی به سیر تطور تفسیر و روشهای آن دارد.
یکی از ابعاد چشمگیر المیزان، جامعه گرایی تفسیر است که بی گمان این خصیصه برخاسته از اندیشه و گرایشهای اجتماعی مؤلف آن است. از مسائل بارز در تفسیر المیزان، توجه به شبهات و اشکالات مخالفان و نقد و بررسی آنها است. گرچه شبهات کلامی اشاعره و معتزله و مرجئه و دیگر فرقه های مذهبی اسلام مورد توجه علامه بوده است، اما عنایت اساسی وی به شبهات مادی گرایان و مستشرقان و پاسخ به آنها بوده است. از جنبه های اساسی دیگر این تفسیر، می توان به تلاش مفسر برای انطباق دین با تحولات زمان و عنایت به بحثهای علمی و فلسفی و کلامی اشاره کرد.
چاپ سوم این کتاب، به همت دارالکتب الاسلامیه در ۲۰ جلد به زبان عربی به سال ۱۳۹۳ ق چاپ و منتشر شده است.
همچنین کتابهای بسیار درباره این تفسیر نوشته شده است.
همچنین این کتاب توسط سید محمد باقر موسوی همدانی در ۲۰ جلد و ناصر مکارم شیرازی و دیگران به فارسی ترجمه شده است.
