إِمام (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِمام: (اِنَّهُمَا لَبِاِمَامٍ مُّبینٍ) «اِمام» به‌معنای راه و جاده است (زیرا از ماده
«اَمّ» به معنای قصد کردن گرفته شده، چون
انسان برای رسیدن به مقصد، از راه‌ها عبور می‌کند).
(فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ وَ إِنَّهُمَا لَبِإِمَامٍ مُّبِينٍ) (ما آنان را مجازات كرديم؛ و شهرهاى ويران شده اين دو (قوم
لوط و
شعیب) بر سر راه آشكار است!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
(وَ إِنَّهُما لَبِإِمامٍ مُبِينٍ) يعنى منزلگاه قوم لوط و قوم
ایکه، هر دو بر سر بزرگ راهى قرار داشت. و اين را مى‌دانيم كه مقصود از اين راه، آن راهى است كه
مدینه را به
شام وصل مى‌كند. بلادى كه در اين مسير قرار داشته‌اند منزلگاه قوم لوط و قوم شعيب بوده‌اند، و چون مى‌دانيم كه همه اين مسافت جنگلى بوده است، نتيجه مى‌گيريم كه قوم ايكه يك طائفه از قوم شعيب و سرزمين ايشان يك ناحيه از حوزه دعوت شعيب بوده كه خداوند بخاطر كفرشان هلاكشان نموده است، و در سوره
هود داستانشان گذشت.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «إِمام»، ص۶۸.
