احمد حلاج بسحق‌اطعمه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُسحق اَطعمه، فخرالدّین احمد حلاّ ج شیرازی، از شاعران نیمه دوم قرن هشتم بود.
او معروف به شیخ اطعمه و بسحق اطعمه بود و در
شعر بسحق تخلص می‌کرد که مخفّف بواسحاق/ ابواسحاق است. علّت اشتهار وی به حلاّ ج آن است که پیشه پنبه زنی داشته
و به سبب آن‌که در شعرش به وصفِ انواع طعام پرداخته است به او لقب اَطعمه داده اند.
برخی تذکره نویسان
او را با معاصرش
نظام الدین احمد اطعمه اشتباه کرده و در ردیف اهل
تصوف و از مصاحبان
شاه داعی شیرازی (متوفی ۸۶۷ یا۸۷۰) دانسته اند. همچنین برخی گمان کرده‌اند که مرثیه شاه داعی در رثای نظام الدّین احمد اطعمه، برای بسحق سروده شده است.
برخی
به اشتباه، کنیه او را جمال الدّین آورده‌اند و این اشتباه ناشی از آن است که سنگِ مزار شخصی به نام جمال الدّین محمودبن نصیرالافزری را از آن بسحق شمرده اند.
بسحق بیش‌تر عمرش را در
شیراز گذراند و سفرهایی به
خراسان و
اصفهان کرد و سپس به شیراز بازگشت. از معاصران وندیمانِ شاهزاده
اسکندر بن عمر شیخ بن تیمور (حک: ۸۱۲ ـ ۸۱۷) حاکم فارس و اصفهان بود. او را از
صوفیان و مُریدان شاه
نعمت الله ولی (متوفی ۸۳۴) دانسته اند؛ اما از لحن هزل آمیز و جسورانه اش در پاسخ به اشعار شاه نعمت الله برنمی‌آید که مرید او بوده باشد.
تاریخ وفات بسحق را ۸۲۷ و ۸۳۰ ذکر کرده اند، اما
علی نقی بهروزی می‌گوید سنگِ مزارِ بسحق را در تکیه چهل تنان شیراز یافته که بر آن سال وفات او ۸۴۰ ذکر شده است.
دیوان بسحق مشتمل است بر نظم و نثر؛ منظومات دیوان عبارت است از:
کنزالاشتهاء (۱۰۵ بیت)؛ قصاید، ترجیع بند، غزلیات، مقطعات، رباعیات و فردیات، داستانِ مزعفر و بُغرا (برنج و آردینه :۱۶۰۳ بیت) و مثنوی اسرار چنگال آثار منثور در دیوان مشتمل است بر: رساله ماجرای برنج و بُغرا و رساله خوابنامه. دیوان بسحق را نخستین بار میرزا حبیب اصفهانی بر اساس نسخه خطی مورخ ۹۷۰ موجود در گنجینه (موزه) بریتانیا، در استانبول به چاپ رساند. همین نسخه بارها در شیراز تجدید طبع شده است.
اهمیّت بسحق در
ادبیات فارسی ، به نظر عدّه ای، به سببِ ابتکار و نوآوری در موضوع اشعار و اعتراض او به سبک متداولِ ادبی قرن هفتم است.
بسحق، نخستین بار، لغات و اصطلاحات و تعبیرات آشپزی را در نظم به کار گرفت
و نحوه وصفِ او از
اطعمه و اغذیه تا حدّی وضع طبقات محرومِ آن زمان را نشان می‌دهد.
بدین ترتیب، بسحق به تتبّع منتقدانه اَشکال شعری مخصوصاً غزل، و تضمین متصرّفانه در اشعار شاعرانی چون
فردوسی ،
حافظ ، شاه نعمت الله ولی و دیگران پرداخت و کوشید تا از بعضی مضامین عارفانه و مدایح مبالغه آمیز و نیز موضوعات کهنه شعری، به زبان هزل، انتقاد کند،
اما نیت او نه پیشی جستن بر دیگران بلکه مطایبه به طریقی هوشمندانه و هزل آمیز بوده است.
بسحق را از مقلّدان
عبید زاکانی (متوفی ۷۷۲)، شاعر مبتکر در شیوه هزل و
طنز دانسته اند، ولی براون
بسحق را در هزل بر عبید ترجیح داده است. کسانی چون: نظام الدّین احمد اطعمه (متوفی ۸۵۰)؛ مولانا
نظام الدین محمودبن امیراحمد قاری یزدی (متوفی ۹۹۳؛که به تقلید از بسحق به نظم دیوان البسه پرداخت)؛ تقی دانش ملقّب به
حکیم سوری (متوفی ۱۲۸۸)؛ عبدالقادر خواجه سودا در سبک، مقلد او بوده اند.
بسحق را با ژوزف د برشو شاعر فرانسوی، که اشعارش درباره خوشخوراکی است، از لحاظِ سبکی همطراز دانسته اند.
پیش از بسحق،
ابوالفتح محمود بن حسین رَملی معروف به کُشاجِم، شاعر و ادیب عرب (متوفی در ۳۶۰) که در آغازِ کار طبّاخ سیف الدوله حمدانی (متوفی ۳۵۶) بود، نام خوراکها و اصطلاحات طبّاخی را در کتاب الطبخ خود گرد آورده است.
عوام شیراز معتقدند که اگر کسی
شب جمعه با نیّت خالص به زیارت قبر شیخ رود و در آن‌جا بعد از قرائت
فاتحه از روح شیخ طلبِ
طعام نماید بر آن دست می‌یابد.
(۱) ادوارد گرانویل براون، تاریخ ادبی ایران، ج ۳.
(۲) از سعدی تا جامی، ترجمه و حواشی علی اصغر حکمت، تهران ۱۳۵۷ ش.
(۳) علی نقی بهروزی، «تاریخ وفات شیخ ابواسحاق و حلاج، و محل قبر او»، یغما، سال ۲۸، ش ۴، (تیر ۱۳۵۴).
(۴) علی ابراهیم خلیل، تذکرة صحف ابراهیم، (بی جا، بی تا).
(۵) دایرة المعارف فارسی، به سرپرستی غلامحسین مصاحب، تهران ۱۳۴۵ ش.
(۶) دولتشاه سمرقندی، تذکرة الشّعراء دولتشاه سمرقندی، چاپ محمد عباسی، تهران (تاریخ مقدمه ۱۳۳۷ ش).
(۷) یان ریپکا، تاریخ ادبیات ایران: از دوران باستان تا قاجاریه، ترجمة عیسی شهابی، تهران ۱۳۵۴ ش.
(۸) خیرالدین زرکلی، الاعلام، بیروت (بی تا).
(۹) ذبیح اللّه صفا، تاریخ ادبیات در ایران، تهران ۱۳۶۳ـ ۱۳۷۰ ش.
(۱۰) هانری ماسه، تحقیق درباره سعدی، ترجمة غلامحسین یوسفی و محمد حسن مهدوی اردبیلی، تهران ۱۳۶۴ ش.
(۱۱) محمد علی مدرس تبریزی، ریحانة الادب، تهران ۱۳۶۹ ش.
(۱۲) محمد معصوم بن زین العابدین معصوم علیشاه، طرائق الحقایق، چاپ محمد جعفر محجوب، ج ۳، تهران ۱۳۴۵ ش.
(۱۳) عبدالغنی میرزایف، ابواسحاق و فعالیت های ادبی او، دوشنبه ۱۹۷۱.
(۱۴) سعید نفیسی، تاریخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پایان قرن دهم هجری، تهران ۱۳۶۳ ش.
(۱۵) رضا قلی بن محمد هادی هدایت، تذکرة ریاض العارفین، چاپ مهرعلی گرکانی، تهران (۱۳۴۴ ش).
(۱۶) EI ۲ , sv "Bush ¤ a k ¤ " (by P Horn - (H Masse )) ;.
(۱۷) Encyclopaedia Iranica , sv "Bosh ¤ a q (Abu Esh ¤ a q) At ¤ ema" (by Heshmat Moayyad).
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «۱۳۲۵»، شماره.
