اطلاق محل بر حال

اطلاق محل بر حال به ذکر محل و اراده حال اطلاق می‌شود و از اقسام مجاز لغوی می‌باشد.

فهرست مندرجات

۱ - تعریف

«اطلاق محل بر حال» -از اقسام مجاز لغوی- یعنی نامیدن چیزی به نام مکانی که درآن قرار دارد؛ برخی آن را از علاقات مجاز شمرده و از آن به «علاقه محلیت» تعبیر کرده‌اند؛

۱. (... بیده الملک...) که برای بیان قدرت ، به «ید» تعبیر آورده است.
۲. (... لهم قلوب لا یفقهون بها...) . که برای « عقل » به « قلب » تعبیر آورده شده است.
۳. (... الذین قالوا آمنا بافواههم...) . در این آیه ، افواه (محل زبان ) بر زبان (حال) اطلاق شده است.

۳ - پانویس

[ویرایش]

۱.	↑ ملک/سوره۶۷، آیه۱.
۲.	↑ اعراف/سوره۷، آیه۱۷۹.
۳.	↑ مائده/سوره۵، آیه۴۱.
۴.	↑ زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۲، ص۲۸۱.
۵.	↑ سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۱۲۶.

۴ - منبع