البرهان تفسیری است روایی، مربوط به قرن یازدهم که مؤلف آن بر اساس تفاسیر روایی قدمای امامیه، مانند فرات، عیاشی، محمد بن عباس ماهیار، علی بن ابراهیم، تفسیر منسوب به امام حسن عسکری(علیه السلام) و برخی تفاسیر دیگر دست به جمع آوری روایاتاهل بیت(علیهم السلام) زده است و هدف مؤلف آن گردآوری و تنظیم آنها بر اساس ترتیب سوره های قرآن بوده است. این تفسیر، در این جهت مانند دیگر تفاسیر روایی، به نقد و توضیح روایات دست نزده و از خود توضیحاتی نیاورده است; بلکه از کتابهای شیخ رجب برسی و جامع الاخبار و تفسیر منسوب به امام حسن عسکری(علیه السلام)نقل کرده است. منابع روایی او بیش از ۵۸ عنوان است.
بحرانی در آغاز تفسیر، مباحثی را در باب فضل علم و متعلم، فضل قرآن، جایگاه ثقلین در اسلام و نهی از تفسیر به رأی آورده است. وی در مقدمه، درباره علل تألیف و چگونگی کار خود توضیح می دهد و در همان جا می گوید: «من در مواردی که در آیه ای روایتی نیافتم، سخنان علی بن ابراهیم در تفسیر را نقل می کنم; چون کلام او به منزله روایت است; زیرا شاگرد امام و منسوب به امام است».
