"با" یا "بو"، کلمه‌ای در آغازِ نامِ افراد است.
و در مرحله ثانوی، نام خاندان‌ها، رایج در جنوبعربستان، خاصه در میان سادات و مشایخحضرموت است، مانند باعَبّاد، باعَلَوی، بافَضل، بافَقیه، باحَسَن، باحَسّان، باهُرمز، با وزیر.
[۱]گابریلی، مدخل‌های مربوط به این کلمات و فهرست‌های نالینو، ص۸۸.
درباره این‌گونه نام‌های حَضْرَمی تفصیلاتی آورده شده است.
ابن مجاور و زبیدی صورت قدیم «اَبا» را به‌کار برده‌اند، اما سایرِ نویسندگان «ابو» و «ابی » و «ابا» را ضبط کرده یا کلاً «با» را حذف کرده‌اند.
بدین ترتیب به یک شخصِ واحد به صورت باحَسّان و اباحَسّان و ابوحَسّان و حسّان اشاره شده است.
بنابراین «با»ی اصیل همان کلمه «ابا» (پدر) است که به همین صورت [[|مبنی]] شده و به صورت کنیه (کاذب ) فردی درآمده و عموماً معادل است با کلماتی که به کمک «ـ یّ» یا «ذو» در تداول شرقیمن نسبت را می‌رساند.
این نظرِ ابن مجاور و شلّی
نیز آن را تأیید کرده است.
این صورت اولیه «با» را باید از «بَلْ» (و گاه «بِل ») که کوتاه شده «بن ال ـ » است متمایز کرد.
مانند «بَلْفقیه » (که با «بافقیه » مذکور در فوق متفاوت است)، ابن الفقیه
[۹]سقّاف، عبدالله بنمحمد، تاریخ الشعراء الحضرمیین، ج۲، ش۵۴، حاشیه۲.
و «بَلحاج» (لقب افراد خاندان «بافضل »)، ابن الحاجّ.
استعمال «بن» و کلماتی که به یای نسبت ختم می‌شود به عنوان اسم یک فرد از قبایلی که نام‌های آنها با «با» ترکیب یافته و فان دن برگ بر آن تأکید کرده است.
و نیز استعمال «ابن حسان» به جای «باحسان» یا «ابوحسان»
