بعل (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَعل (به فتح باء و سکون عین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای شوهر می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص ویژگی‌های نیکوی بانوان از این واژه استفاده نموده است.
بَعل (به فتح باء و سکون عین) به معنای شوهر آمده است. از این رو گفته می‌شود: «
تبعّل»: شوهرداری و رفتار نیکو با شوهر.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی می‌فرماید: «فاذا کانت المراة مزهوّة لم تمکّن من نفسها و اذا کانت بخیلة حفظت مالها و مال بعلها و اذا کانت جبانة فرقت من کلّ شی‌ء یعرض لها؛
یعنی
تکبر و
بخل و ترسویی در
زن حسن است، که چون متکّبر شود خود را در اختیار دیگران نمی‌گذارد و چون بخیل شود مال خود و مال شوهرش را حفظ کند و چون ترسو باشد از هر چیزی که بیش می‌آید می‌ترسد.» همچنین امام (علیه‌السلام) در بیانی دیگر فرموده‌اند: «... و جهاد المراة حسن التبّعل.»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَعل»، ص۱۴۶.
