اولی نص هست که آن را محکم نیز مى گویند، و عبارت است از دلالت صریح کلام بر معنای مراد، به طورى که در آن احتمال معناى دیگر داده نشود، مانند : " الله خالق کل شى ء ".
دومی ظاهر هست و آن وقتی هست که دلالت کلام بر معناى مراد و روشن باشد، اما غیر آن نیز احتمال داده شود، یعنى در آن، دو معنا احتمال داده شود، یکى راجحو دیگرى مرجوح، در این صورت، طرف راجح را ظاهرو طرف مرجوح را مؤوّل مى گویند.
