تبعید (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تبعید، بیرون راندن
مجرم از محل ارتکاب
بزه یا از اقامتگاه وی است، که غالبا در
قدیم یکی بوده است.
تبعید، از ریشه «ب ـ ع ـ د» و در
لغت به معنای دور کردن است.
تبعید در اصطلاح یعنی بیرون راندن کسی از
شهر یا آبادی معین به نقطۀ دیگر از
کشور است که غالبا به صورت اقامت اجباری در نقطۀ معین یا ممنوعیت از اقامت در محل معین اعمال می‌گردد. اجبار کردن شخصی توسط یک
حکومت برای زندگی در یک محل خاص را تبعید می‌نامند. در
زمان تبعید شخص باید خود را به طور دائم به مقامات تعیین شده معرفی کند و نباید در تمام مدت زمان تبعید اقدام به ترک محل تبعید نماید.
مرکز یا مؤسس‌های است که از طرف دولت به منظور نگهداری مجرمین به
عادت یا افراد شرور تاسیس گردیده است.
تبعیدی به شخص محکوم به
کیفر تبعید می‌گویند، وی در تبعیدگاه به سر می‌برد و دارای
لباس مخصوص بوده و غذای معین از طرف مؤسسه دریافت می‌دارد و
حق مکاتبه و مراوده با خارج از محل مذکور را ندارد مگر تحت نظر اولیاء مؤسسۀ تبعید. ضمنا مجبور به انجام کار هائی است که برای او تعیین می‌شود و به طور کلی شب‌ها به تنهائی و در سلول به سر می‌برد.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «تبعید».
