یکی از اسلوب‌های بلاغی و بدیعی «تنکیت» است؛ یعنی سخنگو برای ایراد مقصود خویش با آن که الفاظ متعدد مرادف یکدیگر در نظر دارد، به منظور نکته‌ای لفظ مخصوصی را بین آن الفاظ برگزیند و از دیگر الفاظ صرف نظر کند؛
«شعری» ستاره‌ای است در پشت «جوزا» که قبیله خزاعه در روزگار جاهلیت آن را می‌پرستیدند. گرچه خدای متعالی پروردگار همه ستارگان و همه عالم هستی است؛ اما در این آیه فقط ستاره شعری ذکر شد است؛ چون مردی از عرب نام ابن ابی کبشه آن را می‌پرستید و به ربوبیت آن معتقد بود و مردم را به پرستش آن دعوت می‌کرد؛ به همین دلیل، خداوند آن را ذکر و از بقیه صرف نظر کرد تا مدعی پرستش آن را سرکوب و تقریع کند.
