سَوّاه (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَوّاه:(ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فيهِ) «سَوّاه» از مادّه
«تسويه» به معناى تكميل كردن است، و اين اشاره به مجموع مراحلى است كه
انسان از هنگامى كه به صورت نطفه است، تا مرحله‌اى كه تمام اعضاى بدن او آشكار مى‌گردد، طى مى‌كند و همچنين مراحلى را كه «
آدم» بعد از آفرينش از خاک تا به هنگام نفخ روح پيمود.
(ثُمَّ سَوَّاهُ وَنَفَخَ فِيهِ مِن رُّوحِهِ وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِيلًا مَّا تَشْكُرُونَ) (سپس اندام او را نظام بخشيد و از روح خويش (روحى شريف و برجسته) در وى دميد؛ و براى شما گوش‌ها، چشم‌ها، دل‌ها [(عقل‌ها) قرار داد؛ امّا كمتر شكر نعمت‌هاى او را به جا مى‌آوريد.
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: تسويه به معناى تصوير و هم تتميم عمل است. و در جمله
(نَفَخَ فِيهِ مِنْ رُوحِهِ) استعاره و كنايه‌گويى شده است،يعنى روح تشبيه شده به دم زدن و نفسى كه آدمى مى‌كشد و بر مى‌گرداند، و احيانا آن را در غير خود مى‌دمد و اضافه كلمه روح به ضميرى كه به
خدا بر مى‌گردد اضافه تشريفى است، و معنايش ثم نفخ فيه من روح شريف و منسوب اليه مى‌باشد،يعنى سپس خدا از روحى شريف و منسوب به خودش در او دميد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سَوّاه»، ص۳۰۲.
