شهادت عبدالله بن حسن
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالله بن حسن بن علی (علیه‌السّلام)،از شهدای کربلاست که در آغوش عموی خویش،
امام حسین (علیه‌السّلام) به
شهادت رسید.
(
طبری از او به «نوجوان» یاد کرده و نام او را ذکر نکرده است
؛ اما مرحوم
شیخ مفید و مرحوم
سید بن طاووس، صراحتا نام او را «
عبدالله بن حسن» ذکر کرده‌اند.
)
در این هنگام عبدالله بن حسن بن علی (علیه‌السّلام)، که نوجوانی نابالغ و (در زیبایی) همانند ماه شب چهارده بود،
از پیش
زنان بیرون آمد تا کنار عمویش حسین (علیه‌السّلام) ایستاد.
زینب (سلام‌الله‌علیها)،
دختر علی (علیه‌السّلام) خود را به او رساند تا او را نگه دارد. حسین (علیه‌السّلام) به خواهرش فرمود: خواهرم او را نگه دار عبدالله نپذیرفت و به شدت مقاومت کرد و گفت: به
خدا، از عمویم جدا نمی‌شوم.
ابجر بن کعب (طبری، بحر بن کعب، نوشته است.
) با
شمشیر به طرف
حسین (علیه‌السّلام) حمله کرد. آن نوجوان گفت: یا ابن الخبیثة ا تقتل عمّی؟ «ای ناپاکزاده، عمویم را می‌کشی؟». ابجر شمشیری (به سوی حسین (علیه‌السّلام)) حواله کرد و عبدالله دستش را مقابل گرفت و دستش جدا گردید و از پوست آویزان شد. عبدالله صدا زد: ای مادر، امام حسین (علیه‌السّلام) او را در آغوش کشید و فرمود: ای برادرزاده، برآنچه پیش آمد،
صبر کن و
امید خیر از سوی خدا داشته باش.
خداوند تو را به پدران شایسته‌ات، به
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)،
علی‌بن‌ابی‌طالب (علیه‌السّلام)،
حمزه، جعفر و
حسن بن علی ملحق می‌کند.
(
ابن نما و
سید بن طاووس بعد از جمله امام که فرمود: یلحقک بابائک الصالحین، می‌افزایند. در این هنگام
حرمله، تیری رها کرد و آن کودک را به
شهادت رساند.
طبری نیز
قاتل او را حرمله می‌داند.
) سپس حسین (علیه‌السّلام) دستش را به
آسمان بلند کرد و گفت: «خدایا،
باران آسمانت را از آنان بازدار و آنان را از برکات
زمین محروم کن.
خداوندا، اگر آنان را تا مدتی (از نعمت‌هایت) برخوردار کردی، در میانشان
تفرقه و جدایی بینداز و آنها را فرقه‌ها و گروه‌های پراکنده قرار بده و همیشه حاکمان را از آنان ناخشنود ساز؛ چرا که آنان ما را دعوت کردند تا یاریمان کنند، اما بر ما
ستم روا داشته، ما را کشتند». (اللهم امسک عنهم قطر السّماء وامنعهم برکات الارض، اللهم فان متعتهم الی حین ففرقهم فرقاً واجعلهم طرائق قدداً ولاترض عنهم الولاة ابداً فانهم دعونا لینصرونا فعدوا علینا فقتلونا.
)
پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۸۶۴.
