شک در رافع در برابر شک در مقتضى عبارت است از شک در بقاى چیزى به سبب شک در پیدایش شیئى که مانع استمرار آن است، مانند شک در وضو به جهت شک در خروج باد معده.
شک در رافع دو گونه است؛ زیرا شک یا در عروض رافع است، مانند شک در بقاى طهارت به سبب شک در خروج باد معده و یا در رافع بودن آنچه عارض شده، مانند شک در بقاى طهارت به سبب خروج رطوبت مردد میان مذی و منی که در صورت منى بودن قطعا طهارت رفع شده است، اما در صورت مذی بودن، طهارت قطعاً باقى است؛ زیرا مذی رافع آن نیست.
برخى در حجیتاستصحاب میان شک در حدوث رافع و رافع بودن آنچه عارض شده، تفصیل داده، استصحاب را در قسم دوم حجت و معتبر ندانستهاند. در مقابل، برخى میان آن دو در حجیت و معتبر بودن استصحاب تفاوتى قائل نشدهاند
