صُمّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صُمّ
صُمّ:(الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِيْنَ لَايَعْقِلُونَ) «صُمّ» از مادّه
«صَمَمْ» جمع «اصَمّ»
به معناى كر است.
(إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِندَ اللّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لاَ يَعْقِلُونَ) (به يقين بدترين جنبندگان نزد خدا، افراد كر و لال و كور دلى هستند كه انديشه نمى‌كنند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: از سياق كلام ، موصول و ضميرهاى اولى العقلى كه در اين دو آيه به كار رفته برمى‌آيد كه اين دو آيه تعريض و مذمت همان كفارى است كه قبلا درباره آنان صحبت شد، و بنابر اين چنين مى‌نمايد كه الف و لام در الصم و در البكم الف و لام عهد ذكرى باشد، و اگر چنين باشد برگشت معنا به اين مى‌شود كه: بدترين جنبندگانى كه از انواع حيوانات در روى
زمین در حركتند همين كر و لال‌هايى هستند كه تعقل نمى‌كنند، و اين تعقل نكردنشان براى اين است كه راهى به سوى تلقى حق و قبول آن ندارند، چون زبان و گوش ندارند، پس در حقيقت كر و لالند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «صُمّ»، ص۳۳۷.
