عبدالقادر بن ملوک شاه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالقادر بن ملوک شاه بن حامد بداؤنی، از دانشمندان و مورخان مشهور دوره ی اکبر شاه (۹۶۳ ق) پادشاه تیموریان یا گورکانیان
هند بود.
در سال ۹۴۷ ق در بداؤن، زادگاه نظام الدین اولیاء به
دنیا آمد. نزد استادانی؛ چون شیخ حاتم سنبهتی، سید محمد مکی، شیخ سعدالله نحوی، قاضی ابوالمعالی تحصیل کرد. در سال ۹۶۹ ق به طریقت شیخ مبار ناگوری، پدر ابوالفضل و فیضی فیاضی درآمد.
مولف در ذکر تلمذش نزد حاتم سنبلی چنین ذکر می‌کند: «فقیر چون در سنه ی ۹۶۰ ق به سن دوازده سالگی در صحبت والد ماجد به ملازمت شیخ در سنبل رسیده قصیده‌ی برده را در خانقاه ایشان یاد گرفته، اجازت حاصل کرد و از کتاب کنز
فقه حنفی نیز سبقی چند تیمنا و تبرکا خواند».
وی در دانش‌های رایج زمان خود از قبیل
تاریخ،
حدیث،
فقه،
تفسیر،
نجوم،
موسیقی،
منطق و
شعر مهارت‌هایی کسب کرد. در سال ۹۸۲ ق به دربار اکبر پیوست و مورد توجه پادشاه تیموری هند قرار گرفت. منصب امامت دریافت کرد و در سال ۹۸۷ ق به سمت منشی تعیین شد و منصب هزاری یافت و مامور ترجمه کتاب‌هایی از زبان سنسکریت به فارسی و تالیف کتاب‌های دیگر شد.
در سال ۹۸۷ ق کتاب
الاحادیث را که ترجمه‌ی
احادیث نبوی است، به پایان رسانید، سپس مامور اتمام
تاریخ الفی شد. کتاب سنگ‌های سن بتسیی را از زبان سنسکریت به نام خوافزا به فارسی برگرداند. مهابهارات را به نام رزم نامه در ۹۹۰ ق به فارسی ترجمه کرد. راماین را در سال ۹۹۲ ق به دستور اکبر از سنسکریت به فارسی درآورد و سال ۹۹۷ ق به پایان رساند و تاریخ کشمیر تالیف راجه ترنگینی را ترجمه کرد.
معجم البلدان یاقوت حموی هم به قلم او به فارسی ترجمه شده است.
منتخب التواریخ (کتاب)
نرم افزار تاریخ اسلامی ایران، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.
