مشی (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَشْى (به فتح میم و سکون شین) از
واژگان قرآن کریم و به معنی راه رفتن با
اراده است.
مَشْى به معنی راه رفتن با اراده است.
راغب گويد: «الانتقال من مكان الى مكان بارادة»
ديگران نيز نظير آن را گفته‌اند.
(كُلَّما أَضاءَ لَهُمْ مَشَوْا فِيهِ) «هر وقت بر آنان روشن شود در آن راه می‌روند.»
مشى، در راه رفتن معنوى نيز به كار رود مثل:
(وَ يَجْعَلْ لَكُمْ نُوراً تَمْشُونَ بِهِ) (و براى شما نورى قرار دهد كه با آن در ميان مردم و در مسير زندگى خود راه برويد.)
كه مراد از آن زندگى در نور ايمان است.
گاهى از آن سخن چينى اراده می‌شود مثل:
(هَمَّازٍ مَشَّاءٍ بِنَمِيمٍ) «عيب جو و سخن چين است.»
(وَ اقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ) (در راه رفتن، اعتدال را رعايت كن؛ از صداى خود بكاه)
ظاهرا مراد از آن راه رفتن است مثل:
(وَ لا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحاً) (و با تكبر و غرور بر زمين راه نرو)
مراد از «لا تَمْشِ» نهى از راه رفتن با تكبّر و از «وَ اقْصِدْ فِي مَشْيِكَ» امر به راه رفتن به طور اعتدال است و اللّه اعلم.
•
قرشی بنایی، علی اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «مشی»، ج۶، ص۲۶۰.
