آسَفُونَا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آسَفُونَا: (آسَفُونَا انْتَقَمْنَا)«آسَفُونَا» از مادّه «
اسَفْ» هم به معنای
«اندوه» آمده و هم
«غضب»؛ همچنین به گفته
«راغب» در «
مفردات» گاه به «
اندوه توام با
غضب» گفته می‌شود،
و گاه به هر یک از این دو جداگانه اطلاق می‌گردد. چرا که حقیقت آن هیجانی درونی است که انسان را به انتقام دعوت می‌کند؛ هرگاه نسبت به زیردستان باشد، در شکل غضب ظاهر می‌شود و هر گاه نسبت به بالادستان باشد، به صورت اندوه آشکار می‌گردد. لذا وقتی از
«ابن عباس» درباره
«حزن» و
«غضب» سؤال کردند، گفت: ریشه هر دو یکی است اما لفظ آن مختلف است.
بعضی از مفسران،
«آسَفُونَا» را به معنای
«آسَفُوا رُسُلَنَا» (فرستادگان ما را محزون و غمگین ساختند) تفسیر کرده‌اند؛ ولی این تفسیر، بعید به نظر می‌رسد و ضرورتی برای چنین خلاف ظاهری وجود ندارد.
(فَلَمَّا آسَفُونَا انْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِينَ) (امّا هنگامى كه ما رابه خشم آوردند، آنان را
مجازات كرده و همه را غرق كرديم.)
علامه در
المیزان می‌فرماید: كلمه
آسفوا از مصدر
ايساف است، كه به معناى خشمگين كردن ديگرى است. و معناى آيه چنين است: بعد از آنكه با فسوق خود ما را به خشم در آوردند، از ايشان
انتقام گرفتيم و همه‌شان را غرق كرديم. البته اين نكته را بايد در نظر داشت كه خشم در
خدای تعالی به معناى اراده عقوبت است.
(تفسیرهای آیه:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «آبِق»، ص۱۰.
