اسف (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَسَف از واژگان بکار رفته در
قرآن کربم به معناب
حزن و
غضب است. اگر اسف نسبت به ضعیف باشد غضب و اگر نسبت به قوی باشد حزن و اندوه معنی می‌دهد.
اَسَف
به معنای حزن و غضب است. در
مجمع گوید: اَسَفٌ به معنی شدّت غضب است، به معنی اندوه نیز می‌آید.
بنا به قول
راغب: منشاء اسف، حسّ انتقام است، اگر انتقام نسبت به ضعیف باشد اسف به صورت غضب متجلّی می‌شود (و معنای غضب می‌دهد) و هر گاه نسبت به قوی باشد به صورت اندوه ظاهر می‌گردد انتهی.
اسف می‌شود که به معنی غضب باشد نظیر
(فَلَمَّا آسَفُونا انْتَقَمْنا مِنْهُمْ) «چون ما را به خشم آوردند از آنها انتقام گرفتیم». و می‌شود به معنی اندوه باشد مثل
(فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ... اَسَفاً) «شاید تو از اندوه خودت را هلاک کننده‌ای» اسِف بکسر صفت مشبهه است به معنی اندوهگین
(رَجَعَ مُوسی اِلی قَوْمِهِ غَضْبانَ اَسِفاً) «
موسی بسوی قوم خویش خشمگین و‌اندوهناک برگشت».
در هنگام اندوه و تاسف از فوت چیزی گویند: یا اسفی، مثل
(وَ قالَ یا اَسَفی عَلی یُوسُفَ) «ای دریغ از یوسف».
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «اسف»، ج۱، ص۸۲
