آل‌بلاغی(خام)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بلاغی ، آل ، از خاندانهای قدیم علمی شیعه . مؤسس این خاندان ، که امروزه فضلا و دانشمندانی از آن در ایران ، عراق و لبنان پراکنده اند، شیخ محمدعلی بلاغی (متوفی ۱۰۰۰) است . وی از فقها و علمای بزرگ قرن دهم و شاگرد محقق اردبیلی بوده و برخی از تألیفات او عبارت اند از: شرح بر ارشاد الاذهان علامة حلی ؛ شرح اصول کافی ؛ حواشی بر بخش اصول معالم الدین و حواشی بر من لایحضره الفقیه (صدر، ص ۳۸۹).
آل محبوبه (آل محبوبه،ج ۲، ص ۵۸ـ۷۹) با اظهار بی اطلاعی از وجه تسمیة این خاندان به بلاغی ، از قول شیخ جواد بلاغی • ، این خاندان را به ربیعه ، از عشایر بزرگ عراق ، نسبت داده و به شرح احوال هفده تن از علمای این خاندان پرداخته است . معروفترین افراد خاندان بلاغی عبارت اند از: شیخ عباس بن محمدعلی (متوفی ۱۰۸۵)، فقیه ، اصولی و صاحب حاشیه بر تهذیب ؛ شیخ حسن بن عباس (متوفی بعد از۱۱۰۵)، از شاگردان علی بن زین الدین نوادة شهید ثانی و مدّقق شروانی ، صاحب شرح صحیفة سجادیه و تنقیح المقال ، که اثر اخیر از منابع روضات الجنات است ؛
شیخ عباس بن حسن (متوفی بعد از۱۱۷۸)،فقیه ، اصولی و صاحب رسالة عملیة بغیة الطلّب و شرح الصحیفة السجادیة ؛
شیخ محمدعلی بن عباس (متوفی ۱۲۲۸)، فقیه و اصولی ، از شاگردان وحید بهبهانی ، بحرالعلوم ، کاشف الغطاء و سیدمحسن اعرجی ، صاحب مطارح الانظار و نتایج الافکار ، که شرح مبسوطی است بر تهذیب الاصولِ علاّ مة حلّی ، و جامع الاقوال در فقه استدلالی ؛
شیخ ابراهیم بن حسین (متوفی ۱۲۴۷)، فقیه ، ادیب و شاگرد کاشف الغطاء. وی ، که در بازگشت از سفر حج به درخواست اهل جبل عامل در آنجا اقامت گزید، سرسلسلة آل بلاغی در لبنان بوده است و نسل او در جبل عامل به نام بلاغی عاملی مشهورند؛
شیخ احمدبن محمدعلی (متوفی ۱۲۷۱)، فقیه ، اصولی ، شاگرد سیّدعبدالله شُبّر و صاحب شرح بر تهذیب الاصول علامة حلی ، شیخ طالب بن عباس (متوفی ۱۲۸۲). شاگرد صاحب جواهر ، شاعر و مؤسس دو محفل ادبی مشهور در نجف به نامهای «معرکة بلاغیة » و «محفل بلاغیة »؛
محمد جواد بلاغی (۱۲۸۲ـ۱۳۵۲/ ۱۳۱۲ ش ) که مشهورترین فرد از خاندان بلاغی است (مدرس تبریزی ، ج ۱، ص ۲۷۶ـ ۲۷۸؛
امینی ، ص ۷۲ـ۷۴؛
قمی ، ج ۲، ص ۸۲ـ۸۴؛
آل محبوبه ، ج ۲، ص ۵۸ـ۷۹؛
امین ، ج ۲، ص ۱۳۴؛امین ،ج ۴، ص ۲۵۵؛امین ،ج ۵، ص ۱۲۹؛امین ،ج ۹، ص ۴۲۶؛امین ،ج ۱۰، ص ۲۷؛
صدر، ص ۱۵۰).
منابع :
(۱) جعفربن باقر آل محبوبه ، ماضی النجف و حاضرها ، بیروت ۱۹۸۶؛
(۲) محسن امین ، اعیان الشیعة ، چاپ حسن امین ، بیروت ۱۴۰۳/ ۱۹۸۳؛
(۳) محمد هادی امینی ، معجم رجال الفکر و الا دب فی النجف خلال ألف عام ، نجف ۱۳۸۴/ ۱۹۶۴؛
(۴) سیدحسن صدر، تکملة امل الا´مل ، چاپ احمد حسینی ، قم ۱۴۰۶؛
(۵) عباس قمی ، کتاب الکنی و الالقاب ، صیدا۱۳۵۸؛
(۶)محمد علی مدرس تبریزی ، ریحانة الادب ، تهران ۱۳۶۹ ش .
