آمر ، کسى است که چیزى را از مأمور، به صورت الزامى طلب نماید؛ به عبارت دیگر، با سفارشى اکید، از طریق استعمال ماده یا صیغه امر، او را به سوى انجام کارى روانه کند.
اصولیون در این مسئله اختلاف دارند که آیا آمر باید نسبت به مأمور، مقام و رتبه بالاترى داشته باشد ( هر چند درخواست او متواضعانه باشد )، که از آن به " علو واقعى " تعبیر مى‌شود، و یا همین قدر که از مقام و موقعیت برتر سخن بگوید کفایت مى‌کند و علو واقعی لازم نیست، مثل این که بگوید: " من به تو امر مى کنم"، که از آن به "استعلا" تعبیر مى‌شود، و یا این که در آمر وجود هر دو ( علو و استعلا ) شرط است و یا وجود هیچ کدام شرط نمى‌باشد.
