• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

آمر

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



آمر به معنای طلب کننده چیزى از کسى به صورت الزامى است.




آمر ، کسى است که چیزى را از مأمور، به صورت الزامى طلب نماید؛ به عبارت دیگر، با سفارشى اکید، از طریق استعمال ماده یا صیغه امر، او را به سوى انجام کارى روانه کند.



اصولیون در این مسئله اختلاف دارند که آیا آمر باید نسبت به مأمور، مقام و رتبه بالاترى داشته باشد ( هر چند درخواست او متواضعانه باشد )، که از آن به " علو واقعی " تعبیر مى‌شود، و یا همین قدر که از مقام و موقعیت برتر سخن بگوید کفایت مى‌کند و علو واقعی لازم نیست، مثل این که بگوید: " من به تو امر مى کنم"، که از آن به "استعلا" تعبیر مى‌شود، و یا این که در آمر وجود هر دو ( علو و استعلا ) شرط است و یا وجود هیچ کدام شرط نمى‌باشد.



سبحانی ، جعفر ، الموجزفى اصول الفقه ، ص ۵۱.
خمینی ، روح الله ، مناهج الوصول الى علم الاصول ، ج ۱ ، ص ۲۴۸.
سجادی ، جعفر ، فرهنگ معارف اسلامى ، ج ۱ ، ص ۲۹۳.
مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج ۱، ص ۵۸    
فاضل لنکرانی ، محمد ، ایضاح الکفایة ، ج ۱ ، ص ۴۰۵-۴۰۸.
آخوندخراسانی، محمدکاظم بن حسین، کفایةالاصول، ص ۶۳.    
شمس الائمه سرخسی ، محمد بن احمد ، اصول السرخسى ، ج ۱ ، ص ۱۱.
نائینی، محمد حسین، فوائدالاصول، ج ۱،۲، ص ۱۲۸.    
اصفهانی ، محمد حسین ، الفصول الغرویة فى الاصول الفقهیة ، ص ۶۲.



مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی    




جعبه ابزار