از کتاب و سنت قطعى، به روشنى اثبات شده است که خداوند متعال به صفات اجسام و خصوصیات ممکنات که ملازم با حدوث و امکان و توأم با نیاز و نقص است متصف نمى شود.
مثلاً: آیاتى که نسبت آمدن به خدا داده، و یا ترسیم کننده دست و صورت و عین و نفس براى خدا ؛ باید با توجه به آیات محکم تفسیر شود. و باید گفته شود که از تمام این اوصاف، آن معنایى در نظر است که با ساحت قدسپروردگار سازگارى دارد .
