آیات مجیی الهی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آیات مجیی الهی به آیات وصف کننده
خداوند به آمدن اطلاق می گردد.
منظور از
آیات صفت مجیء آیاتی است که وصف مجیء (آمدن) را به خداوند نسبت داده‌اند؛ مانند: آیه ۲۲
سوره فجر : ((وجاء ربک والملک صفا صفا). )
این آیات، دست آویز گروه
مشبهه قرار گرفته و با توجه به ظاهر این آیات و جمود بر
لفظ ، به
جسمیت خداوند معتقد شده، می‌گویند: خداوند در
قیامت به جمع خلایق می‌پیوندد و دیده می‌شود (!).
ولی مسلما - همان گونه که اغلب
مفسران اشاره کرده‌اند -
تفسیر این آیات غیر از برداشت ظاهری و قشری مشبهه است، و منظور از آن، فرارسیدن فرمان خدا برای رسیدگی به
حساب مردم، یا فرارسیدن
آیات عظمت و نشانه او است.
بنابراین لفظی همانند امر در این آیات، مقدر است: و جاء امر ربک. این
تفسیر، با آیات متعددی از
قرآن نیز تایید می‌شود که مجیء را به امر خداوند و مانند آن منسوب دانسته‌اند؛ مانند: (ولما جاء امرنا نجینا هودا والذین آمنوا معه)
(و نیز آیات ۴۰، ۶۶، ۷۶، ۸۲، ۹۴ و ۱۰۱
سوره هود ؛
یا این که این آیات در صدد ترسیم مفاهیم عقلی در لباس محسوس و تشریح ظهور هیبت و عظمت خداوند در
روز رستاخیز است.)
فرهنگ نامه فارسی علوم
قرآنی، برگرفته از مقاله«آیات مجیی الهی».
