آیة الکرسی•
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آیة الکرسی، آیه ۲۵۵
سوره بقره، اشاره کننده به «
کرسی خداوند» است.
آیه ۲۵۵
سوره بقره را "آیة الکرسی" می‌گویند. به عقیده برخی از
مفسران و با توجه به برخی از
روایات، آیات ۲۵۶ و ۲۵۷ از همین
سوره نیز جزء آیة الکرسی
است؛ ولی منابع اصیل و کهن آن را تایید نمی‌کنند، به ویژه با ملاحظه اینکه در برخی
احادیث هم اشاره به «پنجاه کلمه» و «یکصد و هفتاد حرف» شده، و نیز «کرسی» در همان آیه ۲۵۵ سوره بقره آمده و معنای این دو آیه موقوف بر هم نیست. در
بحار الانوار هم در حدیثی که از
امالی شیخ طوسی نقل می‌کند، تصریح دارد که
حضرت علی علیه‌السّلام آیة الکرسی را از «الله لا اله …» آغاز و به «هو العلی العظیم» ختم کرد.
علت اشتهار این آیه به "آیة الکرسی" ذکر "کرسی خداوند" در این آیه است: (وسع کرسیه السماوات والارض)؛ "کرسی او آسمانها و
زمین را در بر گرفته".
طبق برخی از روایات
پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم نام گذاری این آیه به "آیة الکرسی"، در زمان خود آن حضرت بوده است. در
تفسیر عیاشی از
امام صادق علیه‌السّلام نقل شده است که
ابوذر از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم پرسید: برترین آیاتی که بر شما نازل شده کدام است؟ فرمود: "آیة الکرسی".
برای واژه کرسی مانند واژه
عرش دو معنا شده است؛ "
تخت و
سریر" و "
علم و
عظمت و
احاطه و
قدرت الهی" که اکثر مفسران معنای دوم را مناسب می‌دانند.
امام صادق علیه‌السّلام "کرسی" را علم اختصاصی خداوند می‌داند که هیچ کس (حتی
انبیا) بر آن آگاهی نمی‌یابد.
بر اساس بعضی از روایات، اسم اعظم الهی در آیة الکرسی است.
علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «آیة الکرسی».
