آیه ۱۷۷ سوره بقره را "آیه بر" می‌گویند؛ زیرا به نیکی و ویژگی‌های نیکوکاران پرداخته است: (لیس البر ان تولوا وجوهکم قبل المشرق والمغرب ولکن البر من آمن بالله والیوم الآخر والملآئکة والکتاب والنبیین وآتی المال علی حبه ذوی القربی والیتامی والمساکین وابن السبیل والسآئلین وفی الرقاب…)؛ " نیکوکاری آن نیست که روی خود را به سوی مشرق و(یا) مغرب بگردانید بلکه نیکی آن است که کسی به خدا و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب (آسمانی) و پیامبرانایمان آورد و مال (خود) را با وجود دوست داشتنش به خویشاوندان و یتیمان و بینوایان و در راه ماندگان و گدایان و در (راه آزاد کردن) بندگان بدهد… ".
درباره شان نزول این آیه گفته‌اند: چون تغییر قبله ، سروصدای زیادی میان مردم به ویژه یهود و نصارا به راه انداخت، یهودیان که بزرگ‌ترین سند افتخار خود را از دست داده بودند، زبان به اعتراض گشودند، که این آیه نازل شد و گفت: این همه گفت و گو در مسئله قبله صحیح نیست؛ بلکه مهم تر از قبله، مسائل دیگری است که معیار ارزش انسان‌ها است و باید به آن‌ها توجه شود؛ آن مسائل در این آیه شرح داده شده‌اند. برخی گفته‌اند: این آیه پیش از وجوبفرایض و بیان حدود شرع نازل شده است.
