آیه عده طلاق
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آیه مربوط به بعضى
احکام عِدّه طلاق را آیه
عده طلاق گویند.
به
آیه اول
سوره طلاق "آیه عده طلاق" مى گویند: "یا ایهاالنبى اذا طلقتم النساء فطلقوهن لعدتهن و أحصوا العدة واتقوا الله ربکم لاتخرجوهن من بیوتهن ولا یخرجن الا أن یأتین بفاحشة مبینة و تلک حدود الله و من یتعد حدود الله فقد ظلم نفسه لاتدرى لعل الله یحدث بعد ذلک أمراً ؛ اى
پیامبر! هر زمان خواستید
زنان را
طلاق دهید، از
زمان عده آن ها را طلاق گویید - زمانى که از
عادت ماهانه پاک شده و با همسرشان
نزدیکى نکرده باشند - و حساب
عده را نگه دارید، و از خدایى که
پروردگار شما است بپرهیزید؛ نه شما آن ها را از خانه هایشان بیرون کنید و نه آن ها (در دوران عده) بیرون روند، مگر آن که کار
زشت آشکارى انجام دهند. این
حدود خدا است، و هر کس از
حدود الهى تجاوز کند به خویشتن ستم کرده. تو نمى دانی، شاید
خداوند بعد از این، وضع تازه (وسیله اصلاحی) فراهم کند!"
آیه به بخشى از مباحث مربوط به
طلاق پرداخته و پنج
حکم از
احکام آن را بیان نموده است:
۱ - طلاق زمانى صورت گیرد، که زن از
عادت ماهیانه پاک شده، و با همسرش نزدیکى نکرده باشد؛
۲ - مدت زمان نگه داشتن
عِدّه کاملاً محاسبه شود؛ یعنى از وقتى که
صیغه طلاق جارى شد و مباینت حاصل شد تا سه
طهر باید عده نگه دارد؛
۳ -
شوهران، همسران مطلقه خود را در زمان عده از خانه هایشان بیرون نکنند؛
۴ -
زنان نیز در دوران عده از خانه هاى خود - خانه همسران خود - بیرون نروند.
هر چند این
حکم مهم
اسلامى از سوى بسیارى از مردم اجرا نمى شود و به محض جارى شدن صیغه طلاق، هم مرد به خود اجازه مى دهد که زن را از خانه بیرون کند، و هم زن مى پندارد آزاد است که از خانه شوهر خارج شود، ولى این
حکم اسلامى فلسفه استوارى از قبیل احترام به زن، احتمال بازگشت به
زناشویى و... دارد که از آن غفلت شده است ؛
۵ - حکم پنجم استثنایى است از قانون بند ۳، که اگر نگه دارى زن در منزل باعث مشکلات بیش ترى هم چون
بد خلقی،
بد زبانى و یا ارتکاب جرم
زنا و ... گردد، آن گاه ضرورتى به نگه دارى آنان نیست .
مدت
عده طلاق سه
طهر است (که در غالب موارد حدود سه
ماه است ).
مطابق آیه ۲۲۸
سوره بقره عده طلاق
زنان باردار،
وضع حمل است .
مکارم شیرازی، ناصر، تفسیرنمونه، ج۲۴، ص۲۱۹.
منصور، عبدالحمیدیوسف، نیل الخیرات فى القراءات العشرة، ج۱۹، ص۳۱۲.
خرمشاهی، بهاء الدین، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهى، ج۱، ص۹۸.
مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی.
