"آیه آل حم" و یا آیه قربی و آیه مودت ذوی القربی مى گویند: "قل لا أسئلکم علیه أجراً الا المودة فى القربی؛ بگو: من هیچ پاداشی از رسالتم درخواست نمى کنم جز دوست داشتن نزدیکانم (اهل بیتم) ".
به نظر همه مفسران شیعه، و بسیارى از مفسران سنی، این آیه در شأن و منزلت اهل البیت - علیهم السلام - نازل شده است و مصداق بارز و اتم و اکمل آن، خاندان معصوم پیامبر (ص)، یعنى علی(ع) و فاطمه (س) و فرزندان پاک آنان اند.
این قول، برگرفته از روایت "ابن عباس" است که گفته: "پس از نزول این آیه از رسول خدا (ص) پرسیدند: کدام یک از نزدیکان تو دوستى شان بر ما واجب گردید؟ حضرت فرمودند: علی و فاطمه و حسن و حسین ( علیهم السلام )".
مکارم شیرازی، ناصر، تفسیرنمونه، ج۲۰، ص۴۰۷-۴۲۴. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الدرالمنثورفى التفسیرالمأثور، ج۶، ص۷.
طبری، محمد بن جریر، تفسیرطبرى جامع البیان فى تفسیرالقرآن، ج۲۵، ص۱۴-۱۵.
ابن حنبل، احمد بن محمد، مسنداحمد، ج۱، ص۱۹۹.
جمعی از محققان، مجله رسالة القرآن فصلنامه، ش۹، ص۱۲۹-۱۴۴.
منصور، عبدالحمیدیوسف، نیل الخیرات فى القراءات العشرة، ج۱۸، ص۴۲-۴۸.
فخر رازی، محمد بن عمر، التفسیرالکبیر، ج۲۷، ص۱۶۴-۱۶۷.
