أَوْدیة (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَوْدِیة: (مُسْتَقْبِلَ اَوْدِیَتِهِمْ) «اَوْدِیة» جمع
«وادی»، به معنای درّه و محل جریان سیلاب‌هاست.
(فَلَمّا رَأَوْهُ عارِضًا مُّسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ قالُوا هذا عارِضٌ مُّمْطِرُنا بَلْ هُوَ ما اسْتَعْجَلْتُم بِهِ ريحٌ فيها عَذابٌ أَليمٌ) (هنگامى كه آن عذاب را بصورت ابر گسترده‌اى ديدند كه به سوى درّه‌ها و آبگيرهاى آنان در حركت است خوشحال شدند گفتند: «اين ابرى است كه بر ما مى‌بارد!» به آنها گفته شد: اين همان چيزى است كه براى آمدنش شتاب مى‌كرديد، تند بادى است وحشتناك كه عذاب دردناكى در آن است!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه عارض به معناى ابرى است كه ناگهان بر كرانه افق پيدا گشته، و به تدريج همه آسمان را مى‌پوشاند، و اين يكى از نشانه‌هاى آن عذاب است كه ضمير در رأوه هم به آن برمى‌گردد، البته لفظ آن ابر، در آيه نيامده، ليكن از سياق فهميده مى‌شود. و جمله
(مُسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ) دومين صفت آن است. كلمه أودية جمع وادى است. و معناى
(قالُوا هذا عارِضٌ مُمْطِرُنا) اين است كه وقتى آن ابر را مى‌بيند به يكديگر بشارت مى‌دهند كه اين ابرى است كه بر ما خواهد باريد، آرى چنين مى‌پندارند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «أَوْدیة»، ص۸۵.
